Ik ben soms zoooo vreselijk moe, herken je dat? En dan bedoel ik niet 'gewoon' moe. Sorry voor alle 'gewone' moeders, ik wil jullie echt niet tekort doen maar sommigen van ons kennen echt een next-level-vermoeidheid.
Moe-zijn-2.0. Niet alleen door de gebroken nachten maar door alle zorg die dag in, dag uit maar doorgaat. Het non-stop 'aan' moeten staan, continu zorg en nabijheid bieden; ik vind het soms echt een uitputtingsslag. Er zit namelijk geen uit-knop op ons kind of kinderen heb ik gemerkt. Dus er komt geen moment dat je even niet hoeft te zorgen of even op adem kan komen want je kind is er gewoon altijd, met alles wat daar bij komt kijken. Bijvoorbeeld alle afspraken, bij de tandarts, de huisarts, de GGD, fysiotherapie, logopedie, kinderarts, therapie en zo vergeet ik er vast nog wel een paar. Dit is natuurlijk voor iedereen ook weer verschillend maar ik bespeur bij mezelf zo richting de zomervakantie dat ik enorm behoefte heb aan 'afspraak-vakantie'. Of misschien nog wel beter, even een 'zorgeloze' vakantie. Dit bestaat vast niet en diep in mijn hart weet ik dat het ook helemaal niet kan maar toch probeer ik het. Ik schuif zoveel mogelijk afspraken door tot na de zomer waardoor ik mezelf toch even het idee geef dat het misschien wel kan. Ik kan zo'n behoefte hebben aan even 'gewoon'. Geen therapie-afspraken, geen begeleiding in huis, niet de intensieve zorg elke dag maar gewoon even een dag doen alsof er niets aan de hand is. Alsof de wereld niet altijd draait om zorgen maar gewoon even genieten. En dat is dus iets wat ik wel gewoon zelf in de hand heb. De zorgen voor en rondom mijn kind kan ik niet altijd aanpassen en naar mijn hand zetten. Wat ik wel kan doen is genieten. Genieten van elke dag, ondanks de (vele) zorgen. Genieten van de kleine dingen; de zon op mijn huid, een warm! kopje koffie, een knuffel of het schaterlachen van mijn kind.
Dus dat ga ik doen; Genieten (en misschien zelfs af en toe even een klein dutje doen).
'Geluk is genieten van dat wat er is'.
